In augustus 2018 zijn de RvdK (Raad vóór de Kinderbescherming)  en Veilig Thuis, per regio en hoofdkantoor, in kennis gesteld van de wetenschappelijke bevindingen van Doyle, Gresser, Weinberger, e.d..   Omdat zij er niets van wìllen weten, om er dus geen degelijk rekening mee te hoeven houden, is dit niet structureel aan hun werknemers bekend gemaakt.

Raad voor de Kinderbescherming  en

AMHK (onVeilig uiThuis) negeren wetenschap

Middels een WOB-verzoek, opdat het officieel zou worden behandeld, zijn de RvdK en VT in kennis gesteld van de wetenschap die ouders als argument voor hoogwaardiger onderzoek (op niveau van IVRK art. 24 lid 1) mogen gebruiken (BW1:247) ter optimalisatie van het meest OPTIMALE hulptraject, waarbij ouders betrokken en goed volledig en actief worden voorgelicht (Bedoelen BW1:262 en wegens het doel van BW1:255 om de daar genoemde bedreiging te doen oplossen.

Het blijkt dat dwangzorg dat te regelmatig niet of niet voortvarend doet in de praktijk.

De brief  (i.d.g. áán de RvdK):

Geachte heer/mevrouw,

Hierbij verzoek ik onder de WOB of naar maatschappelijk behoren of en hoe de Raad voor de Kinderbescherming ten behoeve van afwegingen binnen beschermingsonderzoeken de volgende wetenschap concreet mee laat wegen of heeft geïmplementeerd.

1. Joseph J. Doyle jr, 2007 en later.[1].   Hij concludeert dat kinderen (N = ca. 15.000) die in aanmerking komen voor mogelijk uithuisplaatsen veelal beter af zijn wanneer ze thuis met het gezin de juiste, passende hulpverlening krijgen ten opzichte van de groep die random toch uithuis worden geplaatst (UHP); kinderen die thuis mogen blijven, hebben als tieners véél minder kans om zwanger te worden, veel minder waarschijnlijk eindigen in het jeugdstrafrecht, en veel meer kans om een baan te houden gedurende ten minste drie maanden dan vergelijkbaar mishandeld kinderen die in een pleeggezin, uithuis, werden geplaatst.

2.  Internist prof.dr.med. Ursula Gresser, 2015.[2].  Ze spreekt: “Kinderen hebben behoefte aan contact met de eigen ouders; risico op depressie is groot bij kinderen onder het gescheiden zijn van diens ouder of ouders. … Contactsabotage naar ouders maakt kinderen na de scheiding ziek.” {Dit geldt zeker ook bij Uithuisplaatsingen, dubbelop}.  “Het verlies van contact met levende ouders schaadt kinderen ongeveer twee keer zo lang en drie keer zo intens als het contactbreuk wegens de dood van een ouder.”  De arts heeft de zes meest recente internationale studies over dit onderwerp geëvalueerd.
Volgens de door haar onderzochte studies treedt het vaakst depressie op, op de tweede plaats verslaving, als stoornis.  Ze vervolgde:   “Rechters en ‘jeugdbescherming’ kunnen zich niet langer erop beroepen dat ze d.m.v. een contactbreuk (of te slechte bezoekregeling) ‘ten behoeve van een kind’ handelen.  Diegene die nog steeds verlies van contact veroorzaakt, heeft nu kennis over het schadelijk effect.”   Zo schaadt het durend te hoge Cortisolgehalte bij vreemde wegplaatsing naar een onbekende, voor het kind vreemde setting het kind fysiek, naast stressreacties die het kind in zelfverdediging verbergt, internaliserend, al kan een externaliserend gedrag daaruit ook resulteren. {Het blijkt nog erger bij punt 3.}

3.   Daniël Weinberger, 2018:  “Extreme Stress in jeugdzorg is giftig voor het DNA!”[3]: “Het echte gevaar van het scheiden van kinderen van ouders is niet de psychologische stress – het is de biólogische tijdbom.  Het geschreeuw en het gehuil, de angst en de verlatenheid zijn  hartverscheurend .   Maar deze fall-out verbleekt in vergelijking met de minder zichtbare langetermijneffecten die meer sinister en gevaarlijk zijn.

Het scheiden van kinderen van hun ouders, in een UitHuisPlaats-setting of buitenlandse adoptie, naar vreemden, veroorzaakt de meest extreme levensstress die een kind kan ervaren. En het veroorzaakt diepgaande en onomkeerbare veranderingen in de manier waarop hun DNA  wordt verpakt en welke genen aan en uit worden gezet in de cellen van het lichaam, in organen zoals de pancreas, de longen, het hart en de hersenen – wat leidt tot levenslange veranderingen in de structuur en functie ervan.” 

Deze wetenschappelijke inzichten, conform wat  prof.dr. Jo Hermanns in Zeeland  vond, duiden dat de weging tot uithuisplaatsen of beslissen tot éénoudergezin veel beter en dus naar IVRK artikel 24 lid 1 diagnostischer gemeten moet worden. Ook de adoptiewetenschappen[4]  duiden er op dat er veel meer rekening gehouden moet worden met latere ontwikkelingsfasen van de opgroeienden, wetende dat ze hun historie zullen ontdekken en dit ook een groot gevolg in hun leven kan innemen.

4. Prof.dr. R.J van der Gaag, oratie, 2003.[5]  Hij adviseerde vòòr de ingang tot de toch wel ernstig ingrijpende dwangzorg zwaargewichten, diagnostische specialisten, te zetten die naar hun beroepscode het cliëntsysteem zèlf zien en onderzoeken. Er bestaat interactiediagnostiek. {Ouders zouden de beroepsregistraties van deze 'deskundigen' in het MDO-team gewoon vooraf moeten krijgen voor een tuchtrechtelijke controlemechanisme.}

Daar dit zeer belangrijke, bewezen inzichten zijn bij de weging tot een mogelijke beschermingsmaatregel, en waar men niet kan ruiken wie de ‘waarheid’ spreekt, en er dus schade door het uithuisplaatsen of wegnemen van een ouder kan ontstaan, vraag ik naar stukken die in het beleid hierover de kinderbeschermers met een bepaald (niet-diagnostisch) niveau van beroepsregistratie informeren.   Hypocognitie  in de ‘jeugdzorg’ moet voorkomen worden.

Met hoogachting,   TjS

                                    Hieronder het antwoord van de RvdK...

De verstrekte link, waar ouders aan af kunnen meten, voor zover deze recent genoeg zou zijn (2015): 

http://richtlijnenjeugdhulp.nl/uithuisplaatsing/   uit:

http://nji.nl/nl/Databank/Databank-Richtlijnen/Richtlijn-Uithuisplaatsing-voor-jeugdhulp-en-jeugdbescherming.  

------------------------------------------------------

Een alinea die voor ouders bekend moeten zijn qua inhoud en betekenis:         "Dit verzoek ik/verzoeken wij in het kader van transparantie, 

   navolgbaarheid en mijn/onze verantwoordelijkheid als ouder[s]

   TER OPTIMALISATIE van het hulptraject t.b.v. het kind naar mijn/onze 

   plicht in BW1:247 op het niveau van kinderrecht* IVRK artikel 24 lid 1."

                                                                                                             (*: onderaan)                                                               

Gebruik deze alinea altijd  in elk schrijven, opdat de 'jeugdzorg' dat niet naar de rechter kan brengen als:   "De ouders werken tegen/ werken niet mee".

Daarnaast moeten ouders ad rem een tegenwoord kennen wanneer de 'jeugdzorg' dat wel beweert, en dan uw bewijs bij u hebben!  Anticipeer!

Ook Veilig Thuis (AMHK) kregen deze brief (WOB-verzoek d.d. 24 augustus 2018).

Waar ouders het belang en recht van het kind verdedigen in verzoek- of verweerschrift of bezwaarschrift moeten ze dus deze wetenschap ook inbrengen, en daarvan bewijs kunnen leveren, want jeugdzorg is onder drang en dwang een reeks rechtszaken, ook al denken ouders het vrijwillig te doen.

Niet alle AMHK's hebben netjes dit WOB-verzoek behandelt, en dat zegt ook wat!

Uiteraard was het zoals te verwachten geen WOB waardig omdat deze wetenschap de  jeugdbeschermingsketen in de eigen vingers zou snijden.De bedoeling is uiteraard dat deze jeugdzorgketen deze wetenschap officieel heeft ontvangen. (Maar ouders moeten dit toch ook in hun bijlagen blijven verstrekken met een hoogwaardiger verzoek tot diagnostiek voor therapeutisch èn voorlichtend traject om de bedreiging te doen oplossen, en wel werkend tot CONCRETIE.)!

Het WOB-verzoek werd dan ook afgewezen, al werd soms wat informatie gegeven, met verwijzing naar bovengenoemde Richtlijnen.

Opvallend is de strofe: "De door u meegezonden wetenschappelijke informatie vormt geen specifiek onderdeel van het beleid van Veilig Thuis."

Veilig Thuis valt opvallend genoeg niet onder artikel 3.3 van de Jeugdwet, aldus VT wel de bron van de 'feiten' die de RvdK en de G.I. vervolgens gebruiken in knip- en plakwerk.

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ook de politiek en betrokken ministeries kregen deze belangrijke beleidsinformatie:

Laat de politiek kindermishandeling door 'jeugdzorg' gewoon toe?

 >>>  Gegroet,

In heel het Actieplan van de jeugdzorglobby komt de onafhankelijke wetenschap (onder) niet voor.

 Hoe komt het dat de jeugdzorg deze wetenschap niet heeft geïmplementeerd? =  Dat is schadelijk voor de meeste kinderen die in aanraking komen met 'jeugdzorg'!:

Stressfactoren dienen vermeden te worden, dat is juist (IVRK24.1). Ik zag op YouTube https://www.youtube.com/watch?v=ZbS0exGTPl0 waar het altijd de ouders zijn die de Zwarte Piet krijgen, en nooit de 'jeugdzorg', die vaak veroorzaker is van stress en trauma.  Die stress leidt tot schade, ook toxisch.

ACE’s als chronische stressoren zijn ook schadelijk bevonden door onderstaande wetenschappers.Dus zouden die zeker geïmplementeerd dienen te worden!

Die stress zou m.i. veel vroegtijdiger d.m.v. brede voorlichting voorkomen moeten worden. Zodat ouders en jeugdzorg bewuster worden wat signalen en ouderlijke uitstraling  met een kind doen, en ze mentale – hopelijk juiste – keuzes kunnen maken, zonder de 'fouten' die de kinderombudsman vond.

Zo zouden ouders ook moeten weten hoe ondeskundig de ‘jeugdzorg’ (gemeentelijke jeugdhulp, beschermingstafel, AMHK (Veilig Thuis), Raad voor de Kinderbescherming, Gecertificeerde Instellingen Jeugdbescherming (G.I.), die elkaar niet controleren) is tegenover de (jeugd-)gezondheidszorg. Ouders zouden enthousiast gemaakt moeten worden goede voorlichting te vinden op gezondheidszorgniveau.

Waar komen de stress-signalen vandaan?

Hier enige stukjes van onafhankelijke wetenschappers die de schade door durende stress aankaarten:  

1.   Joseph J. Doyle jr, 2007 en later.[1] . Hij concludeert dat kinderen (N = ca. 15.000 en later 23.000) die in aanmerking komen voor mogelijk uithuisplaatsen veelal beter af zijn wanneer ze thuis met het gezin de juiste, passende hulpverlening krijgen ten opzichte van de groep die random toch uithuis worden geplaatst (UHP); kinderen die thuis mogen blijven, hebben als tieners véél minder kans om zwanger te worden, veel minder waarschijnlijk eindigen in het jeugdstrafrecht, en veel meer kans om een baan te houden gedurende ten minste drie maanden dan vergelijkbaar mishandeld kinderen die in een pleeggezin, uithuis, werden geplaatst.

2.   Internist prof.dr.med. Ursula Gresser, 2015.[2] . Ze spreekt:   “Kinderen hebben behoefte aan contact met de eigen ouders; risico op depressie is groot bij kinderen onder het gescheiden zijn van diens ouder of ouders. … Contactsabotage naar ouders maakt kinderen na de scheiding ziek.” {Dit geldt zeker ook bij Uithuisplaatsingen, dubbelop}.  “Het verlies van contact met levende ouders schaadt kinderen ongeveer twee keer zo lang en drie keer zo intens als het contactbreuk wegens de dood van een ouder.”   De arts heeft de zes meest recente internationale studies over dit onderwerp geëvalueerd.   Volgens de door haar onderzochte studies treedt het vaakst depressie op, op de tweede plaats verslaving, als stoornis.  Ze vervolgde:   “Rechters en ‘jeugdbescherming’ kunnen zich niet langer erop beroepen dat ze d.m.v. een contactbreuk (of te slechte bezoekregeling) ‘ten behoeve van een kind’ handelen. Diegene die nog steeds verlies van contact veroorzaakt, heeft nu kennis over het schadelijk effect.”   Zo schaadt het durend te hoge Cortisolgehalte bij vreemde wegplaatsing naar een onbekende setting het kind fysiek, naast stressreacties die het kind in zelfverdediging verbergt, internaliserend, al kan een externaliserend gedrag daaruit ook resulteren. {Het blijkt nog erger bij punt 3.}

3. Daniël Weinberger, 2018: “Extreme Stress in jeugdzorg is giftig voor het DNA!”[3] . 

“Het echte gevaar van het scheiden van kinderen van ouders is niet de psychologische stress  –  het is de biólogische tijdbom.  Het geschreeuw en het gehuil, de angst en de verlatenheid zijn hartverscheurend (https://www.youtube.com/watch?v=tYpDhlgD3y0).   Maar de fall-out verbleekt in vergelijking met de minder zichtbare langetermijneffecten die meer sinister en gevaarlijk zijn.
Het scheiden van kinderen van hun ouders, in een UitHuisPlaats-setting of buitenlandse adoptie, naar vreemden, veroorzaakt de meest extreme levensstress die een kind kan ervaren. En het veroorzaakt diepgaande en onomkeerbare veranderingen in de manier waarop hun DNA  wordt verpakt en welke genen aan en uit worden gezet in de cellen van het lichaam, in organen zoals de pancreas, de longen, het hart en de hersenen – wat leidt tot levenslange veranderingen in de structuur en functie ervan.” 

Deze wetenschappelijke inzichten, conform wat prof.dr. Jo Hermanns in Zeeland vond, duiden dat de weging tot uithuisplaatsen, of beslissen tot éénoudergezag[4], veel beter en dus naar IVRK artikel 24 lid 1 diagnostischer gemeten moet worden.  Ook de adoptiewetenschappen[5] duiden er op dat er veel meer rekening gehouden moet worden met latere ontwikkelingsfasen van de opgroeienden, wetende dat ze hun historie zullen ontdekken en dit ook een groot gevolg in hun leven kan innemen.

4. Prof.dr. R.J van der Gaag, oratie, 2003.[6]   Hij adviseerde vòòr de ingang tot de toch wel ernstig ingrijpende dwangzorg ‘zwaargewichten’, diagnostische specialisten, te zetten die naar hun beroepscode het cliëntsysteem zèlf zien en onderzoeken. Er bestaat interactiediagnostiek.

Ouders mogen om een nulmeting vragen op het niveau van echte open diagnostiek (met eerlijke voorlichting), vanwege hun plicht in BW1:247, meewerkend dus aan zorg voor het kind. Dit ter optimalisatie van het kinderrecht IVRK art. 24 lid 1, om tot de hoogste kwaliteit van degelijk meten middels (klinische) diagnostiek en mogelijk passende therapie of brede voorlichting te komen. Daarop verkrijgen ouders de keuze welke weg bewandeld kan worden. Dan is beter te meten of de ouders een goede keuze maken. {De altijd te gebruiken alinea is boven gegeven!}

Maar wanneer ouders om echte open diagnostiek vragen onder de jeugdzorg-bemoeienis, dan worden ouders als ‘tegenwerkend’ weggezet terwijl ze opkomen voor dat kinderrecht. Dat is vreemd, maar dusdanig praktijk, dat 3 oktober jl. er  rondetafelgesprekken werden gehouden met slechts vier Kamerleden.

Er werd gediscussieerd over het “Actieplan verbetering feitenonderzoek Jeugdbeschermingsketen”, nadat er erg veel klachten van ouders en hun deskundige en advocaten kwamen over het gebruik van onwaarheden en speculaties door de ‘jeugdzorg’, hetwelk bleef aanhouden na de bevindingen van o.a. de Kinderombudsman Dullaert in 2013, “Is de zorg gegrond?”.[7]

Onze jeugd tot 18 jaar blijkt voor 12% in aanraking te komen met ‘jeugdzorg’, veel meer dan een decennium geleden. De Bureaus Jeugdzorg raakten door hun berucht handelen in diskrediet en heten nu m.b.t. de drang- en dwangzorg ‘Gecertificeerde Instellingen’, en veranderden functienamen om van het oude ponem af te komen. Dat is inmiddels mislukt daar vele gezinnen en hun deskundigen dit nog steeds zo ervaren.

Er wordt te veel verzonnen en beschuldigd door de ‘jeugdzorg’. Er wordt te weinig juiste voorlichting en keuze verkregen. Kinderen krijgen bovenmatig vaak niet het juiste hulptraject, zoekend naar een ingekochte plaats. Men klaagt.

Het is zelfs zo dat de jeugdzorglobby het klagen wil inperken, terwijl vroeger een klacht als een gratis advies werd gezien.  

Er werd door de ‘jeugdzorg’ gedemonstreerd tegen hun ‘werkdruk’, op 3 september jl., maar de methode om hun werk te verbeteren en verminderen, (met breed en tijdig voorlichten, ook met verstrekken van wetten zoals BW1:266, de keuze geven daarna),  om hun onzekerheid weg te nemen door echt en open te laten diagnosticeren, wat een kinderrecht is, wordt genegeerd.   Mijn inbreng werd niet gepubliceerd,  ondanks onderbouwing met jurisprudentie en wetenschap.  Hoe komt het dat jeugdzorgwerkers vies zijn van de diagnostisch deskundigen die ouders wensen?

De ‘reclame’ over de ACE-wetenschappen gaat gepaard met dat de oorzaak bij ouders ligt, al was de ACE-Checklist bedoeld voor volwassenen om zo oorzaken in het verwerken tijdens de kindertijd boven te halen bij depressie e.d.; nu lijkt het of ouders niet mogen helpen en worden ze beschuldigd voordat ze de juiste voorlichting zelf vonden. Zijn ACE-veroorzakers in meerderheid wel de ouders? Is dat wel een juist beeld, of ligt de oorzaak veel vaker en èrnstiger elders?

Hoeveel werkelijke en vaker voorkomende stress-signalen ontvangen kinderen in de thuissituatie tegenover wat door de ‘jeugdzorg’ met drang of dwang en onbetamelijk bejegenen veroorzaakt wordt in het gezin?

Waar liggen de grenzen van wat ouders en ‘jeugdzorg’ onder stressoren en kindermishandeling mogen verstaan?

Kunnen die ouders niet eerder dan na escalatie geholpen worden door enige vorm van ‘zorg voor jeugd’?

Bij ruzie en scheiding hebben kinderen een extra psychische rugzak te torsen. Daarover kan al voorgelicht worden zodra buurtteam, politie of inschrijving bij scheidingsrechtbank deze gezinnen in beeld krijgen. Geef die ouders een breed voorlichtende brochure. Met wetteksten om hen duidelijk te maken dat er wettelijk harde grenzen zijn, dat de ouders niet alles zelf mogen verzinnen voor het kind. Dit om bewuster te worden.

 Geef ouders [tijdig] een cursus (Gordontraining, 3x3RT,[8] etc.).

En waar het toch fout dreigt te gaan, is er dan geen hoogwaardiger voorlichting te bedenken dan de experimenten die de ‘jeugdzorg’ verzint, met wegkijken van de echte wetenschap? De G.I. moet zich houden aan Jw3.2 lid 2, maar doet dat niet in de praktijk.

Waar een ouder echt de fout in gaat, moeten kinderen dan het huis uit gezet worden onder politiebegeleiding, stressvol, of is er een beschermender  methode waarbij het kind juist thuis in de eigen vertrouwde omgeving gelaten kan worden? (De onwillige ouder uit huis plaatsen, wat zelfs met een S.A. kan).

Is het niet wetenschappelijker wanneer er beter naar de oorzaken gekeken wordt? Niet alleen of voornamelijk ‘de ouders’. Nederland is koploper in Europa van uithuisplaatsen. Van ont-ouderen.  De G.I. vangt subsidie voor een drangkader, voor een OTS, meer voor een UHP, en tevens voor het kind in eigen beheer nemen door het gezag van ouders (zonder diagnose en voorlichting) te beëindigen. De Kinderombudsman, maar ook de inspectie, sprak over een financiële ‘perverse prikkel’.

De ACE-wetenschappen, zoals die nu gepresenteerd worden, zetten ouders in een beklaagdenbankje en geven de ‘jeugdzorg’ munitie in de hand. Met verkeerde checklisten en zonder de beoogde deskundigen. Dat geeft zeer vaak, gezien de vele ‘false positives’,  juist stress, schadend tot ziekte en veranderd DNA.

Het lijkt me tijd om te nuanceren, ten dienste van vele kinderen. 

‘Jeugdzorg’ is niet trauma-sensitief.[9]

Wilt  ge door nuancering vele kinderen helpen tegen stress door ‘jeugdzorg’, tegen onwaarheden in de jeugdzorgrapportages, tegen onnodige aandikkingen en insinuaties....

Er moet meer worden voorgelicht, vroegtijdiger en concreter en de diverse mogelijkheden.

Er moet beter worden afgewogen of drang of dwang wel psychologisch veilig is voor een kind, waar ik doel op de gevolgen die Joseph Doyle e.a. vond achteraf na jeugdzorgbemoeien. 

Het foute axioma dat 'jeugdzorg' goed onderzoekt (op te laag niveau en met perverse prikkels) en dat ouders vooraf goed zouden zijn voorgelicht in alternatieven, blijkt nog te veel te heersen, en dat veroorzaakt juist ACE-ervaringen!

Beslissingen bij VT, de RvdK en G.I.'s moeten qua "concrete, ernstige bedreiging" uit BW1:255 gerelateerd worden aan deze wetenschap als contra-indicatie, te meer daar ouders zelden voldoende inhoudelijke en brede voorlichting vooraf krijgen.

Hoogachtend,   TjS

Uiteraard schrijft bijna nooit een volksvertegenwoordiger een inhoudelijke reactie terug. 

Wanneer we zien dat signalen over seksueel misbruik in de jeugdzorg worden genegeerd, terwijl het berekend een factor 100 keer vaker voorkomt dàn thuis, is dit negatiegedrag verontrustend.

De politici lijken misbruik en schade aan kinderen te willen legaliseren door het beleid niet aan te tasten.    {Er lag en ligt een ander plan: https://www.dropbox.com/s/hjyxiropp33csur/2012-Verkort%20Jeugdbeschermingsplan-JzBlH.pdf?dl=0 }.

De gevolgschade die pas tot echte uiting komt na het 18+ worden, is bewezen maar wordt genegeerd!   Er is een enorme oververtegenwoordiging in de uitkeringen van opgegroeiden vanuit de jeugdzorg!  Het plaatje is boven gegeven in de brieven/mails.

Lid 3 van IVRK art. 24 lijkt bewaarheid te worden als 'schadelijke traditie'.

Ouders mogen schrijven en melden naar politici (voor het beleid), naar inspectie (opdat er niet gezegd kan worden dat men het niet wist), naar lagere overheden (verantwoordelijk voor 'jeugdhulp' naast de artsen), ombudsmannen, rechters, enz..

*: