‘Blaas dan de hele jeugdwet maar af’ =

 
"De jeugd-ggz blijft verzekerd in de zorgverzekering. Bij de nieuwe jeugdwet die vanaf 1 januari 2015 in werking treedt is de gezondheidszorg voor jeugdigen met psychische problematiek uitgezonderd van de overheveling naar de gemeente." Is dit waar? Nee.

Er is ... een nieuwe jeugdwet. Er was een wetsvoorstel; en daarover moet ... besloten worden. Toch deden voorstanders van dat wetsvoorstel al heel lang alsof het al beklonken was. Men was volop bezig voorbereidingen te treffen, te experimenteren op het niveau van sociaal werkers, bepaald geen medici of wetenschappers. Het argument daarvoor was dat de wet dan zorgvuldiger ingevoerd kan worden. Zolang het bij voorbereidingen blijft is het prima, maar het ging verder. 

 De politici hadden wetenschappelijk moeten vragen: "Moeten we er wel aan beginnen?"

De voorbereidingen worden als argument gebruikt om voor de wet te pleiten. 'We kunnen nu niet meer terug'-argumenten;  'Er is al zoveel moeite gedaan'.   In plaats van een vraag of we er überhaupt aan moeten beginnen wordt het tot een vraag of we ermee door moeten gaan. En veel tijd om daar over na te denken kregen we ook niet, want het moet snel. Zo snel dat niet eens het rapport van de eigen transitiecommissie kon worden afgewacht. Er was zelfs druk op de   Eerste Kamer.     Toen die de wet er niet even in drie weken door heen jaste, werd de EErste Kamer beschuldigd van uitstel. De voorzitter van de vaste Kamercommissie en de voorzitter van de Eerste Kamer moesten eraan te pas komen om te verklaren, dat ze niet aan het vertragen waren, maar dat ze gewoon tijd nodig hebben om het wetsvoorstel zorgvuldig te beoordelen.

 
Lastig parket

Er was nog een bezwaar tegen dit voor de muziek uitlopen. De voorstanders zijn degenen die het ... voor het zeggen krijgen, als toeleveranciers van de gezinsvoogdij en de G.I.'s zelf. Zij krijgen de beschikking over de budgetten.   De zorgverleners zijn .. helemaal van hen afhankelijk. Dat brengt bestuurders van deskundige instellingen en houders van particuliere (diagnostische/therapeutische) praktijken in een lastig parket. Ze hebben haast geen andere keus dan mee te werken aan de ... wet, waar ze misschien helemaal   niet achter staan.   Te veel blijk geven van hun bezwaren tegen dit wetsvoorstel wordt hen niet in dank afgenomen door de voorstanders.  En daarvan moeten ze het ... wel hebben.

 
Constructief

Als je ondanks alle druk toch tegenstander blijft dan krijg je, ook als ouders of -organisaties, het verwijt niet constructief te zijn {en daarbij  worden de verstrekte   wetenschappelijke   onderbouwingen   volkomen genegeerd}. Dat verwijt  is natuurlijk onzin. Dan kun je voorstanders ook wel verwijten dat ze niet constructief meewerken aan de petitie om jeugd-ggz in de verzekering te houden. Er zijn veel mensen die er niks voor voelen mee te werken aan het tot stand komen van een wet die ze heel schadelijk achten. Schadelijk voor de jeugd-ggz en daarmee schadelijk voor kinderen met psychische problematiek en hun ouders. Om die reden waren ze tegen dit wetsvoorstel. Niet omdat ze tegen gemeentes zijn, niet omdat ze blind zijn voor de manco’s van het huidige systeem en niet omdat ze vrezen voor hun nering. Nee, alleen omdat ze het geen goed plan vinden. En zolang we in een democratie leven en ook al is de wet al aangenomen, is dat een legitiem standpunt.   We moeten ons ervoor inzetten, hoe   bureaucratisch het ook is geworden   in de praktijk,  er het beste van te maken. Dat staat overigens ook in de tekst van de petitie.

 
Principes

Er waren instellingen, ondanks dat de 96.000 is gehaald, die de oproep om de petitie te ondertekenen niet durfden verspreiden uit angst de gemeente te schofferen. Begrijpelijk. {Ze zijn voor hun medisch/therapeutisch werk afhankelijk van de chantagepositie der gemeenten}. Principes kun je niet eten. En zelf al zou je als bestuurder kiezen voor het principe, dan nog kan de verantwoordelijkheid die je voelt voor je medewerkers je doen besluiten je mond te houden. Daarom kunnen gemeentes en politici zeggen dat er best instellingen zijn, die 'positief zijn' over de transitie van de jeugd-ggz.  Ja, wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. Het mag een wonder heten dat er desondanks nog zo ontzettend veel instellingen openlijk de petitie ondersteunden. Bij mijn instelling hebben we het zo opgelost, dat de mensen die met de gemeentes overleggen nog nooit van mij gehoord hebben. Oosterhoff ? Euh, nee, die werkt niet bij ons.

 
Afblazen

De hele discussie over de wenselijkheid van overheveling van de jeugd-ggz is ernstig gepolariseerd {-er kan sprake zijn van chantage en manipulatie; eenzijdigheid qua wetenschappelijke onderbouwingen}. Daar is het feit dat de wet al ten uitvoer gebracht wordt voor hij democratisch is behandeld mede schuldig aan. Drs. Erik Gerritsen, ex-bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam en secretaris-generaal van het ministerie VWS, zag .. maar een uitweg:  ‘Als de jeugd-ggz niet mee gaat, blaas dan de hele jeugdwet maar af’, sprak hij tijdens de deskundigenbijeenkomst in de Eerste Kamer.’  Nou ja, als hij dat zegt dan zit er niks anders op dan de hele operatie maar af te blazen, zou je zeggen, maar de Wet op de jeugdzorg kende de gevaren van eigenzinnig aan dwangzorg werken ook al, met een verdubbeling aan kosten tussen 2005 en 2012. Er waren alternatieven aangereikt die de politiek niet wenste te zien.

----------------------------------------------------

"De vleespotten van Egypte"

 
Alsof het bij de verzekering zo’n feest is.
In de bijbel wordt verhaald hoe het Joodse volk in Egypte zuchtte onder slavernij. Mozes’ eis dat ze mochten vertrekken ('Let my people go') werd aanvankelijk geweigerd. Maar toen hun God de ene plaag na de andere liet neerdalen op Egypte, had de farao het na verloop van tijd wel gehad en liet hij hen gaan.

 

Het Joodse volk ging naar de Sinaïwoestijn en zou doorreizen naar het beloofde land, het land van melk en honing. Maar daar kwam steeds wat tussen, waardoor ze wel 40 jaar rondzwierven in de woestijn. De stemming werd er in de loop der jaren niet beter op en mensen begonnen te morren. Ze verlangden terug naar de vleespotten van Egypte. Waarom speciaal naar de vleespotten weet ik niet, maar ik neem aan dat het eten (manna) in de woestijn ook ging tegenstaan.

Hunkeren naar de vleespotten van Egypte is een uitdrukking geworden voor verlangen naar vroegere tijden waarin het leven veel beter was. Het verhaal beschrijft eigenlijk terugverlangen naar vroeger, omdat je van de regen in de drup bent terechtgekomen.

 
Stel je voor 

Soms moet ik daaraan denken als ik me afvraag hoe het zou zijn als de jeugd-GGZ toch nog was ontkomen aan de overheveling naar de gemeente. .. Er mankeert zoveel aan, dat de senatoren echt wel even   achter hun oren hebben gekrabd   voor ze hieraan hun goedkeuring gaven.

Stel nou, dat ze de wet af hadden gewezen. Stel dat de jeugd-GGZ gewoon in de zorgverzekering bleef, waar het als gezondheidszorg    natuurlijk hoort, net zo goed als gezondheidszorg voor kinderen met een lichamelijke aandoening en net zo goed als gezondheidszorg voor volwassenen met een psychische aandoening.

 
Twijfel

Het eerste wat opkomt is een gevoel van triomf. Yes!! Weg van het gehate Egypte, of in dit geval van de gevreesde overheveling.

Maar dan komt al gauw de twijfel. Want daar zwerven we dan   in de dorre woestijn,   in dit geval de zorgverzekeraar {en de 'gezinsvoogdij'}. Het Joodse volk had eerst nog veel verwachtingen, maar wij mogen nu al ervaren hoe die gedroomde toekomst eruit zou zien.

Voor 2014 zijn de zorgverzekeraars immers voor het eerst zelf risicodragend voor de geestelijke gezondheidszorg. Daarom moeten zorgaanbieders ook met elke afzonderlijke verzekering onderhandelen.

 
Feest of praktijk....

Nou, wat een feest. De ene verzekering is nog stoerder dan de andere. Streng stellen ze allerlei eisen, waarvan vele volstrekt onhaalbaar zijn. Het lijkt wel of ze elkaar de loef af proberen te steken qua hardvochtigheid. Ik voel me soms net een verslaafde die pleit om nog alsjeblieft een beetje te mogen behandelen. Nou vooruit dan, maar dan alleen onder onze condities, met onze formulieren, met onze beperkingen aan zorg, en liever niet de passende zorg maar de goedkopere variant, graag. Bevallen die je niet? Dan geen contract. Geen gunning heet het. Dat geeft de verhouding wel goed weer.  {Is dat geen chantagemodel?}

Er is een tijd geweest dat de verslavingszorg tamelijk meedogenloos was. Verslaafden moesten elke dag bellen of er een opnameplekje vrij was. In een telefooncel, mobieltje waren er nog niet. Een dag niet bellen betekende weer onderaan de wachtlijst. Dat heet macht. Zoet als je het hebt, bitter als je het ondergaat.

...
Fier 

Maar jammeren en zielig doen:  daar houden mensen niet zo van.  Strijdbaar blijven, fier het hoofd omhoog ook al wordt je afgemaakt. Dat dwingt respect af? {Maar zeker ook het verwijt te 'strijden', en dat mag niet als men tegen 'jeugdzorg' is}.

Dus we geven - als specialisten - geen krimp. Als we dan toch gebeten moeten worden, dan graag door de verzekeringshond en niet door de gemeentekat.

Is het bij de verzekering dan zo mooi, zei een politica eens tegen mij.  Nee, zei ik tegen haar, en toch smeken we op onze blote knieën of de jeugd-GGZ daar mag blijven. Kun je nagaan hoe slecht we de Jeugdwet vinden, voor de gezondheidszorg, voor kinderen met psychische problematiek.

 

Dat vind ik nog steeds. Voor de gezondheidszorg voor kinderen met een psychische aandoening is de verzekeringswoestijn vele malen beter dan de vleespotten van de gemeente Egypte.

En vergeet het niet: uiteindelijk kwamen ze toch in het beloofde land.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Eén kind en zeven boekhouders"

 
Waar zijn ze gebleven, al die mensen die de transitie van alle jeugdhulp naar de gemeente zo’n geweldig plan vonden? En die transitie was nog maar het begin. Daarna zou de transformatie komen. Het lelijke eendje zou zich tot een prachtige zwaan ontwikkelen....

Dat de jeugd-ggz behoorde tot de beste van de wereld werd voor het gemak even vergeten.
‘Er zijn soms wel zeven {oenige, laag-opgeleide} hulpverleners bij een kind betrokken’, werd er geroepen; ‘Dat zal na de transitie tot het verleden behoren.’

Ik moet toegeven: díe belofte is uitgekomen. Daar is namelijk helemaal geen geld meer voor. Want om een kind nu nog één hulpverlener te geven zijn er zeven boekhouders nodig. De transitie heeft ons in het Walhalla van de bureaucratie   gebracht!    18 miljoen extra  voor de administratie in 2016.!!!
Er was overigens - voorheen - bij het merendeel van de kinderen helemaal geen sprake van meerdere hulpverleners in een gezin. Er werd wel meer geroepen om de transitie erdoor te duwen.  Allemaal gestoeld op niks, zonder één praktijkproef.

 
In de eigen kracht zetten

We hebben het uitentreuren geroepen. ‘Dit kan zo niet. Er is geen land ter wereld waar ze gezondheidszorg voor kinderen met een psychische aandoening inrichten als een gemeentelijke voorziening {omdat er IVRK artikel 24 lid 1 is!}.  De privacy is niet goed geregeld; dit wordt een bureaucratisch moeras, er ontstaat 'postcodegeneeskunde' {Russische roulette bij psychische ziekte}, de kwaliteit zal verder achteruit lopen, de toegang naar de specialistische hulp is niet gegarandeerd.’ {Al ging het kinderrecht IVRK er wel over!}.

Het werd allemaal weggewuifd. Het heette allemaal 'stemmingmakerij' {- de insinuaties tègen tegenstanders was effectief en discriminerend}. We preekten voor eigen parochie. Wij waren immers degenen die normale problemen medicaliseerden {alsof de gezinsvoogden dat niet veel meer deden en in nog geen tien jaar een verdubbeling in jeugdzorgkosten verzorgden}.  Er was een veel beter alternatief dan al die medische zorg.  Ontzorgen en normaliseren. Gewoon het gezin in eigen kracht zetten in de wijk  {onder drangzorg}   en de autistische jongere naar de voetbalclub.

Ook heel veel ouders zagen de bui al hangen. Keukentafelgesprekken waarin je moet bepleiten dat je kind de noodzakelijke zorg krijgt {en dus als ouders deskundiger moet zijn dan de wijkjeugdzorgwerker}. Waarin met een iPhone foto’s gemaakt worden van de brieven over je kind. Oplopende wachtlijsten, instellingen die dreigen om te vallen, toename van het aantal crisisplaatsingen, omdat er te lang op goede hulp moet worden gewacht. En een daling voor Nederland van de tweede plaats op de KidsRights Index naar de dertiende plaats.

Een jeugd-ggz die dreigt te desintegreren. En nu al een roep om meer centrale aansturing. Nog geen anderhalf jaar na de decentralisatie.

 
Waar zijn ze nu?

Maar centraal aansturen kan dus nu niet meer. Waar zijn de voorstanders van weleer nu? Waarom komen ze ons niet vertellen dat dit de kinderziektes zijn? Waarom laten ze ons, die het licht al nooit zagen, niet zien waar we het nu moeten zoeken? Waarom verbindt nu opeens niemand zijn naam er meer aan?  

Wie gaat pal achter  st.secr. Van Rijn staan en zegt:   ‘Het was niet alleen de staatssecretaris, wij waren er ook voor.   Wij hebben ook voor gestemd in de Tweede en Eerste Kamer[noot ^{1 = In de Tweede Kamer hebben alleen de SP, de PvdD, 50Plus en PVV tegengestemd. In de Eerste Kamer kwam daar GroenLinks bij en de Onafhankelijke Senaatsfractie]}.   Tegen het advies van alle betrokken organisaties in is er te veel 'voor' gestemd. Zelfs een ongevraagd advies van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW) hebben we naast ons neergelegd. Het feit dat tienduizenden ouders de petitie ondertekenden om de jeugd-ggz binnen de gezondheidszorg te houden hebben we genegeerd. Dat een kwart van alle Nederlandse hoogleraren deze petitie ook steunde was voor ons geen reden terug te keren op onze schreden. Wij geloofden erin en dat doen we nog steeds.’

 

Ik hoor niemand meer. Ze laten Van Rijn alleen staan. Nou, ik heb er nooit in geloofd en dat doe ik nog steeds niet. De jeugd-ggz hoort in de gezondheidszorg thuis.  {Met dus een  herkenbare  juridische status}.

De Romeinse senator Cato besloot al zijn toespraken met de woorden: ‘Ceterum censeo Carthaginem delendam esse (=Verder ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden).’   En dat is uiteindelijk ook gebeurd.

Dus misschien moet ik voortaan elk blog maar besluiten met de woorden: ‘Ceterum censeo transitionem revolvendam esse (=Verder ben ik van mening dat de transitie teruggedraaid moet worden).’

Wie weet gebeurt het dan ook een keer.

------------------------------------------------

Helaas zitten de politici maar maximaal per verkiezingsperiode vier jaren, en hebben ze het te druk om in de    black-box van 'jeugdzorg'    te kijken.  Zo gaan ze op geloof af in wat de Jeugdzorg Nederland als lobby voorzegt.  De verstrekte wetenschappelijke tegenargumenten negerend.

Is dat geen vorm van kindermishandeling of overtreden van internationaal kinderrecht???

Wil de laatste kinderpsychiater

het licht uitdoen? 

 

 
Om iets te bewerkstelligen moet je tot op zekere hoogte draagvlak hebben. Daar waar draagvlak ontbreekt volstaat ordinaire macht.   Met macht kun je genadeloos je zin doordrijven. Zo gaat dat bij de Jeugdwet ook.

 

De eerste verbetering die ik ooit als kersvers hoofd van de polikliniek voorstelde, ontmoette naast bijval ook weerstand. Ontdaan besprak ik dat met mijn leidinggevende. Die wijdde mij in in de geheimen van het managen. Hij zei: ‘Voor bijna elke verandering is eenderde tegen, eenderde voor en een derde kan het geen zak schelen.’ Dit wat cynische standpunt bleek heel pragmatisch en gaat bijna altijd op.

 

 
Macht

 

Macht is echter een uitstekende vervanging voor of aanvulling op draagvlak. Eigenlijk is draagvlak the poor man’s power. Als je echt macht heb dan bekommer je je niet zo om draagvlak. Leuk voor erbij, maar ook zonder kun je je zin doordrijven.

 

 
Jeugdwet

 

Laten we gewapend met deze kennis eens naar de Jeugdwet kijken. Duidelijk is dat de overheveling van de gezondheidszorg voor jeugdigen met psychische aandoeningen naar de gemeente niet op enige bijval kan rekenen van de betrokken instellingen, organisaties en medewerkers. De eenderderegel gaat hier niet op. We zijn ongekend eensgezind in de opvatting, dat gezondheidszorg geen gemeentelijke voorziening kan zijn. Voor de bedenkers van de jeugdwet is hiermee nog geen man overboord; er is immers voorzien in optie B: Macht.

 

 
Wie betaalt…

 

Over macht hoeven we niet heel ingewikkeld doen. Je komt een heel eind met: ‘Wie betaalt,bepaalt’. Voor zover er aan deze stelregel nog enige twijfel bestond dan heeft de manier waarop de zorgverzekeraars de laatste tijd huishouden deze wel weggenomen.

 

 
Nieuwe bezems

 

Gemeentes hunkeren naar diezelfde zoete smaak van macht. Eindelijk orde op zaken stellen binnen de jeugdzorg en jeugd-ggz. Dat het de overheid nooit is gelukt en dat ze zelf nog nooit iets hebben gedaan met geestelijke gezondheidszorg mag de pret niet drukken. Nieuwe bezems vegen schoon wordt er kennelijk gedacht. De rest van het spreekwoord – maar oude kennen alle hoeken en gaten – is waarschijnlijk in de opwinding en door de jeugdige overmoed vergeten.
Dat de Eerste Kamerleden niet direct hun handtekening zetten is even een ergerlijk oponthoud, maar straks kunnen ze los. Voor mensen die niet meegaan in deze waan is geen plaats.

 

 
En anders ga je maar

 

Tot zover is er niks mis met deze strategie. Het draagvlak ontbreekt geheel, maar er is des te meer macht en, hoe heerlijk, ook nog eens nauwelijks gecontroleerd. Een kabinet kan vallen, maar dat gebeurt maar hoogstzelden met een college van burgemeesters en wethouders.

 

Het venijn zit in de staart. Als het je niet aanstaat dan ga je maar. En de kans is groot dat dat nou net gaat gebeuren. Sommige medewerkers kunnen nergens anders heen, maar artsen kunnen uitwijken naar andere specialismen. Het specialisme kinderpsychiatrie moet concurreren met heel veel andere specialismen van de geneeskunde.

 

 
Tekort

 

Kinderpsychiaters delen het ongefundeerde geloof in het heil van deze overheveling niet. Je kunt ons dwingen tot de overheveling maar niet tot een omarmen daarvan. Ook zonder transitie was al moeilijk voldoende artsen te interesseren voor de kinderpsychiatrie. Daar kunnen we er echt niet veel van missen. Het tekent zich nu al af, dat dat probleem fors zal toenemen. Ook bestaat de kans dat de huidige kinderpsychiaters zullen terugkeren naar de volwassenenzorg. Ik hoor de critici al roepen, dat we dus geen hart hebben voor de kinderen. Maar met nog meer kritiek krijg je degenen die het vak met een bloedend hart verlaten niet terug.

 

 
Neerwaartse spiraal

 

Met minder kinderpsychiaters wordt het voor de overgebleven kinderpsychiaters nog minder aantrekkelijk: meer diensten, inhoudelijk minder aantrekkelijk werk (alleen maar crises en medicatiecontroles) en een grotere werkdruk. Bovendien zijn er minder mogelijkheden om jonge collegae op te leiden waardoor de kwaliteit van opleiding daalt.

 

Voeg daarbij de onzekerheid over het voortbestaan van instellingen, de bedreiging van de wetenschappelijke ontwikkeling van het vak, de onduidelijkheid over de plaats van de gezondheidszorg binnen de jeugdhulp – en vergeet vooral de bureaucratie niet waarbij je eerst de postcode moet weten om te bekijken wat de regels en afspraken zijn – en het zal duidelijk zijn dat het gevaar van een neerwaartse spiraal levensgroot is met in het ergste geval de teloorgang van het vak.

 

Laten we hopen - helaas bleek het een vergeefse hoop te zijn -, dat de Eerste Kamer voorkomt dat straks de laatste kinderpsychiater het licht kan uitdoen.

 

De vleespotten van Egypte

 

 
Alsof het bij de verzekering zo’n feest is.
In de bijbel wordt verhaald hoe het Joodse volk in Egypte zuchtte onder slavernij. Mozes’ eis dat ze mochten vertrekken (Let my people go) werd aanvankelijk geweigerd. Maar toen hun God de ene plaag na de andere liet neerdalen op Egypte, had de farao het na verloop van tijd wel gehad en liet hij hen gaan.

 

Het Joodse volk ging naar de Sinaïwoestijn en zou doorreizen naar het beloofde land, het land van melk en honing. Maar daar kwam steeds wat tussen, waardoor ze wel 40 jaar rondzwierven in de woestijn. De stemming werd er in de loop der jaren niet beter op en mensen begonnen te morren. Ze verlangden terug naar de vleespotten van Egypte. Waarom speciaal naar de vleespotten weet ik niet, maar ik neem aan dat het eten (manna) in de woestijn ook ging tegenstaan.

 

Hunkeren naar de vleespotten van Egypte is een uitdrukking geworden voor verlangen naar vroegere tijden waarin het leven veel beter was. Het verhaal beschrijft eigenlijk terugverlangen naar vroeger, omdat je van de regen in de drup bent terechtgekomen.

 

 
Stel je voor

 

Soms moet ik daaraan denken als ik me afvraag hoe het zou zijn als de jeugd-GGZ toch nog ontkomt aan de overheveling naar de gemeente. Die kans is klein, want de wet is al aangenomen in de Tweede Kamer, maar er mankeert zoveel aan, dat de senatoren misschien toch wel even achter hun oren krabben voor ze hieraan hun goedkeuring geven.

 

Stel nou, dat ze de wet afwijzen. Stel dat de jeugd-GGZ gewoon in de zorgverzekering blijft, waar het als gezondheidszorg natuurlijk hoort, net zo goed als gezondheidszorg voor kinderen met een lichamelijke aandoening en net zo goed als gezondheidszorg voor volwassenen met een psychische aandoening.

 

 
Twijfel

 

Het eerste wat opkomt is een gevoel van triomf. Yes!! Weg van het gehate Egypte, of in dit geval van de gevreesde overheveling.

 

Maar dan komt al gauw de twijfel. Want daar zwerven we dan in de dorre woestijn, in dit geval de zorgverzekeraar. Het Joodse volk had eerst nog veel verwachtingen, maar wij mogen nu al ervaren hoe die gedroomde toekomst eruit zal zien.

 

Voor 2014 zijn de zorgverzekeraars immers voor het eerst zelf risicodragend voor de geestelijke gezondheidszorg. Daarom moeten zorgaanbieders ook met elke afzonderlijke verzekering onderhandelen.

 

 
Feest

 

Nou, wat een feest. De ene verzekering is nog stoerder dan de andere. Streng stellen ze allerlei eisen, waarvan vele volstrekt onhaalbaar zijn. Het lijkt wel of ze elkaar de loef af proberen te steken qua hardvochtigheid. Ik voel me soms net een verslaafde die pleit om nog alsjeblieft een beetje te mogen behandelen. Nou vooruit dan, maar dan alleen onder onze condities. Bevallen die je niet? Dan geen contract. Geen gunning heet het. Dat geeft de verhouding wel goed weer.

 

Er is een tijd geweest dat de verslavingszorg tamelijk meedogenloos was. Verslaafden moesten elke dag bellen of er een opname plekje vrij was. In een telefooncel, mobieltje waren er nog niet. Een dag niet bellen betekende weer onderaan de wachtlijst. Dat heet macht. Zoet als je het hebt, bitter als je het ondergaat.

 

 
Klaagzang

 

Misschien is het bij de gemeente zo slecht nog niet, hoor ik dan ook om me heen. Ik vind het begrijpelijk.

 

Zoals het nu lijkt, wordt de jeugd-GGZ in 2014 nog even zo door de zorgverzekeraar uitgewrongen dat ze tegen de tijd dat ze de transitie moet ondergaan al helemaal gaar is. Je zou haast denken dat bedacht is om de jeugd-GGZ zo klaar te stomen voor de transitie, maar zo hoog heb ik het strategisch denken van de politiek nu ook weer niet.

 

 
Fier

 

Maar jammeren en zielig doen: daar houden mensen niet zo van. Strijdbaar blijven, fier het hoofd omhoog ook al wordt je afgemaakt. Dat dwingt respect af.

 

Dus we geven geen krimp. Als we dan toch gebeten moeten worden, dan graag door de verzekeringshond en niet door de gemeentekat.

 

Is het bij de verzekering dan zo mooi, zei een politica eens tegen mij. Nee, zei ik tegen haar, en toch smeken we op onze blote knieen of de jeugd-GGZ daar mag blijven. Kun je nagaan hoe slecht we de Jeugdwet vinden voor de gezondheidszorg voor kinderen met psychische problematiek.

 

Dat vind ik nog steeds. Voor de gezondheidszorg voor kinderen met een psychische aandoening is de verzekeringswoestijn vele malen beter dan de vleespotten van de gemeente Egypte.

 

En vergeet het niet: uiteindelijk kwamen ze toch in het beloofde land.